Piękna baśń, która wręcz przygniata widza natłokiem zdarzeń, postaci i świata fantastycznego. Można się poczuć jak mała Chihiro, która została wrzucona w wir dziwacznych zdarzeń. Szkoda jednak, że większość z nich dzieje się o tak *pstryk, pstryk*, po prostu. Z minuty na minutę świat i postacie zmieniają się diametralnie, na potrzeby widowiska. Yubaba okazuje się mieć siostrę, wielki bobas zamieniony zostaje w chomika, a Haku okazuje się być bóstwem rzecznym, które w wolnych chwilach pod postacią smoka walczy z papierowymi ważkami/ptakami, które dotkliwie go ranią, a później zostają zniszczone przez piąstki dziewczynki. Wygląda tak źle jak brzmi i nie ma w tym żadnego usprawiedliwienia. To taka Alicja w Krainie Czarów - jest pomysł, no to trzeba go wrzucić do filmu, bo będzie wyglądał świetnie. Ja rozumiem tą całą symbolikę, że ciężka praca do klucz do sukcesu, ble, ble, ble i ukryte alegorie do wierzeń jakichś tam, ale czy na serio nie dało się tego opakować w świat, który jest mniej więcej opisany przez jakieś zasady, a nie jedynie chore zapędy i popędy scenarzysty?
Jest to o tyle dziwne, że film broni się całkiem dobrze na poziomie poszczególnych scen np. mycie wielkiego brudasa, który potem okazuje się wodnym bóstwem to najlepsza scena w filmie i prawdopodobna jedna z niewielu, w którym jest jakakolwiek stawka i dzieje się coś, co można spokojnie oglądać bez zadawania pytań: a co to? a kto to? a dlaczego tak się stało?
Są w tym filmie sceny, podczas których można się rozpłynąć - jazda pociągiem po zatopionych torach, jednak mnóstwo w tej pięknej beczce miodu dziegdziu. Miyazaki chciał zrobić baśń większą niż życie, będącą odpowiedzią anime na znaną bajkę o Alicji. Wyszło coś oryginalnego, może nawet nie do ogarnięcia przez umysł. Nie lubię jednak takich pozycji, w których scenariusz jakby sam się pisał w trakcie trwania filmu. Doceniam jednak za wartości jakie niesie seans i które są pozornie ukryte pod płaszczykiem skomplikowanej bajki.